ဘ၀အဓိပၸါယ္ အရွင္ဥာဏိကာဘိဝံသ (ကာလီဖုုိးနီးယားတကၠသိုုလ္)

ျမန္မာအြန္းလိုင္းသတင္း    9.9.2013

ဟုုိအရင္ကေပါ့။ ဘ၀အဓိပၸါယ္ကုုိ ရွာေဖြေနသူတစ္ဦး ဒီကမၻာေျမေပၚမွာ ေနထုုိင္ခဲ့ဘူးတယ္။ သူဟာ ေနရာေဒသအႏွ႔ံ သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ေရာက္ရာအရပ္တုုိင္းက ပညာရွိအေတာ္မ်ားမ်ားကုုိ သူရွာေဖြေနတဲ့ ဘ၀အဓိပၸါယ္ ကုုိ ေမးျမန္းေလ့ရွိတယ္။ ႏွစ္ေတြသာ ၾကာေညာင္းခဲ့ေပမယ့္ သူလုုိခ်င္တဲ့အေျဖကုုိေတာ့ မရႏုုိင္ခဲ့ပါဘူး။ သူလုုိခ်င္တဲ့အေျဖကုုိ မရႏုုိင္ခဲ့တာေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းသာႏုုိင္ပဲ တအုုံေႏြးေႏြးနဲ႔ သူ႔မွာ ေနေနရတယ္။

တေန႔မွာေတာ့ သူ႔လုုိခ်င္တဲ့အေျဖအတြက္ လမ္းစတစ္ခုုေပးႏုုိင္မယ့္ အဖုုိးအုုိတစ္ဦးနဲ႔ ကံအားေလွ်ာ္စြာ သူဆုုံေတြ႔တယ္။ အဖုုိးအုုိက သူ႔ကုုိ ‘ဟုုိ ေတာနက္နက္ႀကီးထဲကုုိသြား၊ အဲဒီမွာ လုုိဏ္ဂူႀကီးတစ္လုုံးကုုိ ေတြ႔လိမ့္မယ္။ လုုိဏ္ဂူႀကီးထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး၀င္သြားရင္ တြင္းနက္ႀကီးတစ္လုုံးကုုိ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီတြင္းနက္ႀကီးေတြ႔ တာနဲ႔ ေအာက္ကုုိအသာငုုံံ႔ၿပီး သင္လုုိခ်င္တဲ့ ဘ၀အဓိပၸါယ္ဆုုိတာ ဘာလဲလုုိ႔ ေအာ္ေမးလုုိက္၊ တြင္းနက္ႀကီးထဲက တစ္စုုံတစ္ဦးက သင္လုုိခ်င္တဲ့ေျဖကုုိ ေပးလိမ့္မယ္’လုုိ႔ အႀကံေပး လုုိက္တယ္။

ဘ၀အဓိပၸါယ္ကုုိရွာေဖြေနသူလည္း သူလုုိခ်င္တဲ့အေျဖကုုိ သိရေတာ့မယ္ဆုုိတာေၾကာင့္ ေတာနက္ႀကီး ဆီကုုိ အားတက္သေရာ ေျပးသြားခဲ့တယ္။ အဖုုိးအုုိေျပာတဲ့အတုုိင္း လုုိဏ္ဂူႀကီးေတြ႔တာနဲ႔ အတြင္းကုုိ ဒေရာေသာပါး ၀င္သြားလုုိက္တယ္။ လုုိဏ္ဂူထဲေတာ္ေတာ္ေလးဝင္မိေတာ့ တြင္းနက္နက္နက္ႀကီး တစ္ခုုကုုိ ေတြ႔ တယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ျခင္းပဲ ဘ၀အဓိပၸါယ္က ဘာလဲလုုိ႔ တြင္းႀကီးထဲ ငုုံ႔ေမးလိုုက္တယ္။ ဒီ အခါမွာ တြင္းႀကီးထဲကေနၿပီး ‘ေအး အေျဖမွန္သိခ်င္ရင္ ရြာထဲက လမ္းဆုုံကုုိျပန္သြား၊ အဲဒီမွာ သင္လုုိ ခ်င္တဲ့အေျဖကုုိ ေတြ႔လိမ့္မယ္’ လုုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္။

ဒီေတာ့ အေျဖမွန္ရွာေဖြေနသူလည္း ဘာမွ ျပန္ေျပာမေနေတာ့ပဲ ရြာထဲကုုိ အျမန္ေျပးသြားခဲ့တယ္။ လမ္းဆုုံေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမေတြ႔ရဘူး။ သူလုုိခ်င္တဲ့ အေျဖနဲ႔နီးစပ္တဲ့ အရိပ္အေရာင္ေလးေတာင္မွ မေတြ႔ရဘူး။ သူလုုိခ်င္တဲ့ အေျဖအစား သူ႔အတြက္ ဘာမွစိတ္ဝင္စားဖြယ္ မေကာင္းတဲ့ ေစ်းဆုုိင္သုုံးဆုုိင္ကုုိပဲ ေတြ႔ရတယ္။

ဆုုိင္သုုံးဆုုိင္ထဲက တစ္ဆုုိင္ကေတာ့ သံတုုိသံစေတြေရာင္းတယ္။ တစ္ဆုုိင္ကေတာ့ သစ္သားေတြ ေရာင္းတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ဆုုိင္ကေတာ့ ႀကိဳးေတြေရာင္းတယ္။ ဒီဆုုိင္ေတြက ဘယ္အရာတစ္ခုုကမွ သူလုုိခ်င္တဲ့အေျဖနဲ႔ မနီးစပ္သလုုိ ဆုုိင္တြင္းမွာရွိေနတဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွလည္း သူလုုိခ်င္တဲ့ အေျဖကုုိ ေပးႏုုိင္မယ့္ပုုံေပါက္တာ မေတြ႕ရပါဘူး။

ဘဝအဓိပၺါယ္ရွာေနသူလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ၿပီး တြင္းႀကီးရွိရာကုုိ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး တြင္းထဲကုုိ ငုုံ႔ၾကည့္ၿပီး ‘သင္ေျပာေတာ့ ရြာလမ္းဆုုံမွာ အေျဖမွန္ကုုိေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ခုု ငါ ရြာထဲက ျပန္ခဲ့ၿပီ။ ရြာထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မေတြ႔ရဘူး။ ကြ်ႏုု္ပ္လုုိခ်င္တဲ့ အေျဖနဲ႔နီးစပ္တဲ့အရိပ္အေရာင္ ေလးေတာင္ မေတြ႔႔ရဘူး၊ ကဲ ရွင္းစမ္းပါဦး။ ဘာေၾကာင့္ရြာလမ္းဆုုံမွာ ကြ်ႏုု္ပ္ရွာေနတဲ့အေျဖကုုိ ေတြ႔ရ မယ္လုုိ႔ သင္ေျပာရတာတုုံး’ လုုိ႔ ျပန္ေမးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေမးလုုိက္တဲ့ သူ႔အသံရဲ့ ပဲ့တင္ရုုိက္ခံ သံက လြဲလုုိ႔ တြင္းႀကီးဆီက ဘာအသံကုုိမွ ျပန္မၾကားရေတာ့ပါဘူး။

ဘဝအဓိပၺါယ္ရွာေဖြသူကေတာ့ တေနရာရာ တစ္စုုံတစ္ေယာက္ဆီကမ်ား သူလုုိခ်င္တဲ့အေျဖကုုိ ရလိမ့္ ႏုုိးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ဆက္လက္ၿပီး ရွာေနခဲ့တာ ႏွစ္ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားခဲ့တယ္။ လုုိဏ္ဂူထဲ ရွိ တြင္းနက္ႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ သူ႔အျဖစ္အပ်က္ကုုိေတာင္မွပဲ ေမ့သေလာက္ရွိသြားခဲ့ၿပီ။

တညမွာေတာ့ ေကာင္းကင္တျပင္လုုံး တိမ္ကင္းစဥ္ေနတယ္။ လမင္းႀကီးကလည္း ထိန္ထိန္သာလုုိ႔။ ၾကယ္တာရာမ်ားကလည္း စုုံစုုံလင္လင္ လင္းလင္းလက္လက္။ ရာသီကလည္း ေဆာင္းဦး၀င္စ။ တိတ္ ဆိတ္လြန္းတဲ့ ညတစ္ညေပါ့။ အေအးဖြလုုိ႔ ေၾကြၾကေလတဲ့ ရြက္၀ါေလးမ်ားရဲ့ ေျခသံသည္ပင္လ်င္ ညဥ့္ယံကုုိထြင္းေဖာက္လုုိ႔ အိပ္ခန္းထဲထိ ၀င္ေရာက္လာသလုုိ ခံစားမိတယ္။ ေျမာက္ျပန္ေလကလည္း သူေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတဲ့ ျပတင္းတံခါးဆီကုုိ ညင္းညင္းသာသာ တုုိက္ခတ္လာတယ္။ ဟုုိခပ္လွန္းလွန္းရွိ ကြင္းျပင္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ ဂီတာတီးခတ္ေန တာကိုု ျမင္ႏုုိင္ေလာက္ေအာင္အထိ လေရာင္က ထြန္းေတာက္ေနတယ္။ ေလညင္းနဲ႔အတူ သဲ့သဲ့ေလးပ်ံ႔လြင့္လာတဲ့ ဂီတာသံက သူ႔နား၀ပါမက ႏွလုုံး သားတုုိင္ ညိမ့္ေညာင္းစြာ တုုိး၀င္စီးေမ်ာလုုိ႔။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျပည့္စုုံလြန္းတဲ့ ညြတ္ႏူးဖြယ္ ညတစ္ညပါလဲ။

သူ႔ေျခေထာက္မ်ားက သူ႔ခႏၶာကုုိယ္ကုုိ ဂီတာသံလာရာအရပ္ဆီ မပုုိ႔ရ မေနႏုုိင္ေအာင္အထိ ဂီတာသံက ဆြဲေဆာင္လြန္းတယ္။ ဂီတာရွင္ အာရုုံလြင့္မွာစုုိးသမုုိ႔ သူ႔ေျခေထာက္ကုုိဖြဖြနင္းကာ ဂီတာရွင္အနား ခ်ဥ္း ကပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔မ်က္လုုံးမ်ားကလည္း ဂီတာေပၚမွာ ေျပးလႊားေနတဲ့ ဂီတာရွင္ရဲ့ ကေနဟန္ လက္ေခ်ာင္း မ်ားဆီ စူးစုုိက္လုုိ႔။

ဒီဂီတာဟာ တစ္ခ်ိန္က ရြာလယ္ေစ်းဆုုိင္မ်ားမွာ သူေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ သစ္၊ သံ၊ ႀကိဳးမ်ားနဲ႔ ျပဳလုုပ္ထားတဲ့ တူ ရိယာပစၥည္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုုတာကုုိ သူေကာင္းေကာင္းသိလုုိက္ရတယ္။ ေစ်းဆုုိင္အသီးသီးမွာ တစ္ခုုစီ သူေတြ႔ခဲ့ရ ခ်ိန္က ဒီပစၥည္းေတြဟာ သူ႔အတြက္ ဘာမွ အဓိပၺါယ္မရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြ။

ဒီအခုုိက္မွာပဲ ဟုုိတခ်ိန္တုုံးက တြင္းနက္ႀကီးထဲက ေျပာခဲ့တဲ့စကားကုုိ နားလည္စျပဳလာတယ္။ သူ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ရွာေဖြေနခဲ့တဲ့ ဘ၀အဓိပၸါယ္ကုုိလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔လုုိက္ရတယ္။

အလားတူပဲေပါ့။ တုုိ႔ေတြအားလုုံးဟာ တုုိ႔အနီးအနားမွာ တုုိ႔ေတြပုုိင္ဆုုိင္တဲ့အရာေတြကုုိေက်ာ္ၿပီး အျခား အရာတစ္ခုုခုုက တုုိ႔ေတြရဲ့လုုိအပ္ခ်က္ကုုိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုုိင္လိမ့္မယ္လုုိ႔ ထင္ျမင္တတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ တုုိ႔အားလုုံး ရွာေဖြေနတဲ့ အရာမ်ားဟာ တုုိ႔ေတြဆီမွာ ရွိႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ဒီအရာေတြဟာ တစစီျပန္႔က်ဲေနတဲ့အရာမ်ားလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ေပါ့။ တုုိ႔ေတြရဲ့တာဝန္က အပုုိင္းပုုိင္းအစစ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ အရာေတြကုုိ ဘယ္လုုိေပါင္းစပ္ၿပီး ဘ၀အဓိပၸါယ္ကုုိ ေဖာ္ေဆာင္မယ္ဆုုိတာ သိနားလည္ ဖုုိ႔ပါ။

တုုိ႔ေတြအသီးသီးဆီမွာ ရွိေနတဲ့ အခ်ိဳ႔အခ်ိဳ႔အရာေတြဟာ တစ္ခုုခ်င္းစီ ျပန္႔ႀကဲေနရင္ ဘာမွ အဓိပၸါယ္ မရွိတဲ့အရာမ်ား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ သုုိ႔ေပမယ့္ ဒီအဓိပၸါယ္မရွိသလုုိျဖစ္ေနတဲ့ အရာမ်ားကုုိပဲ စနစ္တက်ေပါင္းစုုလုုိက္မယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အံဝင္ခြင္က်သုုံးစြဲလိမ့္မယ္ဆုုိရင္ တုုိ႔ေတြရွာ ေဖြေနတဲ့၊ တုုိ႔ေတြလုုိလားတဲ့ အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝတဲ့အရာတစ္ခုုျဖစ္လာနုုိင္ပါတယ္။

တုုိ႔ေတြအားလုုံးပုုိင္ဆုုိင္ထားတဲ့အရာထဲမွာ ဘယ္အရာတစ္ခုုမွ တန္ဖုုိးမဲ့တာ၊ အသုုံးခ်လုုိ႔မရႏိုုင္တဲ့အရာ ဆုုိတာ တကယ္ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေပါင္းစည္းျခင္းအတတ္ပညာကုုိသာ ကြ်မ္းက်င္လိမၼာေအာင္ တုုိ႔ေတြ သင္ယူၾကဖုုိ႔သာ လုုိတာပါ။